Vogezen : 9-11 Mei 2013

Donderdag 9 Mei, 05:15 AM.

Een haan kraait voor de derde keer, regen tikt zacht tegen de ramen, mijn kamergenoot zijn ademhaling laat er geen twijfel over bestaan, die is nog bezig aan een diepe slaap. "Slaap dan nog een beetje", verman ik mezelf, je gaat je krachten nodig hebben. Een waarheid als een koe, zo zal blijken.

Een paar uur later schuiven we met z'n allen aan aan de ontbijttafel. Het is opgehouden met regenen, maar de hemel is grijs. De bergen rondom ons baden in een grijs-witte nevel. Anciens voeren het woord over de te rijden rit met een lichte grijnslach op het gezicht. We zullen het weldra begrijpen ...

De benen worden ingewreven, de fietsen worden uitgeladen, de eigenaar komt met verlossend nieuws : het wordt mooi weer vandaag, geen regen ! Wij ( Sophie, Jimmy, Danny, Erwin en ikzelf ) stappen op de fiets en beginnen meteen aan de eerste klim - nou ja - van de dag : col du Ménil. We waren samen overeengekomen dat we het rustig aan gingen doen. We halen met z'n vijven de eerste top. Vlug even op de foto, en dan bergaf verder richting Cornimont. De benen zijn goed warm als we plots de weg links zien opdraaien : Col du Brabant, de eerste echte col van de dag. Erwin en Dany gaan er meteen met  z'n tweeën vandoor; Jimmy, Sophie en ikzelf zoeken naar het juiste tempo, maar de hoge stijgings percentages ( > 9% ) verplichten ons vrij vlug tot het zoeken van ieders eigen tempo. De haarspeldbochten volgen mekaar op, maar er is nauwelijks een stuk om even op adem te komen. Op een kilometer van de top, moet ik voet aan grond zetten op een steil stuk. De boterkoeken van deze morgen zitten ter hoogte van m'n strottehoofd. Ik krijg ter nauwernood mijn voeten uit de pedalen. Een paar fikse slokken, duwen de weerbarstige koeken terug naar beneden en een minuutje later kan ik de tocht naar de tocht naar de top verder zetten. Terug starten blijkt enkel te gaan als je jezelf even naar beneden laat bollen om de voeten terug in de pedalen te klikken en daarna een bocht van 180° te nemen om er met volle moed terug aan te beginnen. Plots zakt het stijgingspercentage, en op een bankje zitten m'n metgezellen me op te wachten. De zon is intussen van de partij, en luttele minuten later kunnen we met z'n allen op de foto : Col du Brabant - 878 meter. De afdaling gaat stukken sneller, maar de weg licht er slecht bij. We leren al snel de techniek : remmen voor de haarspeld bocht, dan vanbuitenuit naar binnen snijden. Erwin ontpopt zich al snel als meester daler : Vincenzo Nibali en Paolo Savoldelli ( Il Falcone ) zouden er een stevige kluif aan hebben.

Eens beneden zetten we mits een aantal vlakkere kilometers koers richting de 'Col du Bramont'. Onder een een stralend zonnetje draaien we rechts op, de Moezel over, en hop, klimmen maar. De Col du Bramont begint zacht ( 6 % ), maar het scenario van de Col du Brabant herhaalt zich, Erwin en Dany gunnen mekaar geen duimbreed en kiezen algauw het hazepad. Eerst wat langere stukken, de haarspeld bochten beginnen pas op 750 meter en leveren prachtige vergezichten : Vooral niet vergeten te genieten, had ik me vooraf ingeprent. Ik spel Sophie nog even dezelfde les, maar moet dan omwille van de hogere stijgingspercentages weer op zoek naar m'n eigen ritme. Op de top ( 978 meter ) wachten onze twee nestors geduldig op de iets mindere goden ( lees klimmers ). Even rusten, met z'n allen op de foto voor het nageslacht, regenjakje aan en we gooien ons naar beneden. Een zalige afdaling ! Il Falcone ( Erwin ) spreidt z'n dalerskwaliteiten ongeremd ten toon. In de vallei gaan we op zoek naar een een cafeetje. Erwin verorbert er een plaatselijk gerecht ( een TROLL ) dat hem op de volgende col zuur opbreekt ....

De cola's hebben voor de nodige energie gezorgd, en met een volle tank zetten we koers richting de volgende col : de Col d'Oderen blijkt 7 kilometer lang te zijn, de eerste kilometers verlopen vlot - lees zonder happen naar adem - dan komt er een stuk van > 10% waar ieder weer op zoek gaat naar z'n eigen tempo. De natuur is adembenemend. Als je langs de buitenkant van de weg rijdt, gaapt er de stijle begrwand, links kan je de weg omhoog zien slingeren. De motor lijkt aan te slaan, het gaat steeds beter, want ondanks de verdomd stijle stukken bereiken we na 7 lange kilometers de top. Het obligate 'met z'n allen op de foto', regenjasje aan, en twee kilometer dalen richting de laaste col van de dag : Col du Page. Op internet had ik geen informatie gevonden over deze col, buiten de notie 'bevat een aantal stijle stukken'. Wanneer we de baan links opdraaien, wordt het ons onmiddelijk duidelijk ... dit is steil. Rechts van ons grijnst de afgrond, recht voor ons een muur. Trappen is ons enig alternatief. Op 400 meter van de top staat de teller op 14 %, de adem snokt, we moeten voet aan grond zetten. We moeten verder te voet, terug starten op de fiets gaat gewoon niet. Even later bereiken we - te voet - de top. De afdaling is de beloning voor het harde labeur. Eens beneden kunnen we de benen wat losdraaien, en rijden we met 75 Km en 1500 hoogtemeters in de benen voldaan binnen.

Straffe verhalen, en een smakelijk diner sluiten de dag af. Moe maar voldaan zoeken we de bedstee op.

Vrijdag 10 Mei, 08:30 AM

Als het niveau van snurken een maat is voor een goede nacht, dan hebben er een paar de nacht van hun leven gehad. Dat is althans het gespreksonderwerp aan de ontbijttafel. Het weerbericht is weerom positief, geen regen : we kijken mekaar aan met een zucht van verlichting. Na een deugddoend ontbijt ( geen koffiekoeken voor mij deze maal ! ) stappen we met licht stramme benen en een pijnlijk achterwerk op de fiets. Via 'la voie verte' rijden we naar de voet van de Ballon d'Alsace, waar we ons ontdoen van overtollige kledij. We wensen mekaar nog vlug succes, Erwin herinnert ons aan vader Franceus' gouden raad : vergeet in de tweede haarspeldbocht niet naar rechts te kijken, dan zal je zien dat je al hoger zit dan de kerktoren. En zo geschiede .. tegen dat ik bocht twee bereik en uitkijk boven de kerktoren, leveren Erwin en Dany al een titatengevecht over wie de eerste boven zal zijn. Het is wat zoeken naar de juiste cadans en snelheid, maar de helling is gelijkmatig. Elke kilometer staat er een plaatje - nooit opgemerkt door Erwin ! - met de gemiddelde hellingsgraad van de volgende kilometer : 9 x hetzelfde bordje : 7 %, 9 genadeloze kilomerters lang. De zon is van de partij, en het uitzicht in de vallei is adembenemend mooi. Vergeet niet te genieten, hou ik mezelf voor.  Ik duik een stuk bos in, het gefluit van vogels en het geklatter van een watervalletje bezorgen wat afwisseling. Aan wat denkt een mens gedurende een uur berg-op : ik kan het me niet herinneren, alleen het beeld van een afgebroken beenje van een fietsbril  en de gedachte van hoe het daar zou geraakt zijn, is me bijgebleven. Op 1000 meter wordt ik getracteerd op een prachtig zicht op de vallei. Nog even doorbijten ! Na een uur zwoegen, bereiken we de top van  de ballon. Het zweet druipt van me af, mijn adem veranderd in een witte wolk waterdamp. Het is koud. Ik zie de fietsen van de collega's tegen het muurtje van een cafe staan, en vervoeg hen voor een weldoende cola.

We besluiten de rit aan te passen ; voor ons geen Ballon de Servance, dat is te hoog gegrepen. Een goede beslissing, zo blijkt 's avonds als we de verhalen van onze collega's speedy's horen. We dalen terug af richting Saint Maurice, en besluiten via de col de Bussang aansluiting te zoeken met een stukje van de rit van gisteren. Na de Ballon d'Alsace, blijkt de col du Bussang een makkie - we zijn duidelijk gerodeerd. De brede afdaling laat snleheden toe van boven de 60 Kilometer. Zalig ! Na wat zoeken, vinden we de weg naar Kruth en besluiten we een tweede maal de col d'Oderen te beklimmen. Boven op de top, wordt het echt koud en we besluiten voort te maken. Een lange afdaling brengt ons tot Cornimont aan de voet van de col de Ménil - of ook wel eens Col de Fenesse genoemd - , die we deze maal langs de andere zijde beklimmen. De laatste loodjes blijken niet de zwaarste en aan een gezwind tempo bereiken we ons hotel. Weerom een kleine 75 kilometer en om en bij de 1500 hoogtemeters op de teller. De fietsen worden gestald, en een welverdiende douche doet het geleden leed vlug vergeten.

Beneden in de bar, worden we opgewacht door onze speedies die er een zware rit opzitten hebben. Samen kraken we een paar flessen 'Champagne' op ons geslaagde Vogezen uitstap. Het feest wordt aan tafel verder gezet, de toon is gezet : dit smaakt naar meer .... hier gaan ze ons nog terug zien !

Wat begon als een halve grap, werd uiteindelijk een uitstap met z'n elven. Een unieke ervaring, die je moeilijk in woorden kan vatten. Laat de kans niet liggen, als de gelegenheid zicht nog eens voordoet, zou ik meegeven aan ieder die dit leest.

Danny Hellinckx : bedankt voor de practische organisatie en keuze van hotel ! Een aanrader. Aan de collega's berggeiten : bedankt voor de mooie momenten, bedankt voor de gedeelde emoties bij het bereiken van de top, bedankt voor de companie. Ik ga de herinnering koesteren !

Johan,

De Beer van Lessenbos,